Prachtig weer. Een opkomst van zo’n 35 auto’s waaronder een record aantal nieuwe aspirant leden. De dag kan niet meer stuk zou je denken, en dat was ook zo. Zelfs de steken die de catering liet vallen kon geen domper meer zetten. Een prima programma met een rijvaardigheidstraining en slalom. Niet onbelangrijk: een dag zonder ook maar één krasje of deukje. De inmiddels bekende professionele begeleiding maakten van Niederrhein wederom een top evenement. Kees Bouhuys doet voor u uitvoerig verslag van zijn belevenissen
Flughafen Niederrhein
13 april 2003
Op zondagmorgen kom je goed geluimd aan op de voormalige luchtmachtbasis Niederrhein en dan komt plotseling Henry de Vaal op je af en deelt eenvoudig mee: ‘Kees, wij hebben besloten dat jij maar het verslag van dit evenement moet maken.’ Vragend kijk ik hem aan, zie nergens anders iemand in mijn buurt die Kees heet, dus ik voel nattigheid, en ja hoor ik ben de uitverkorene. Ondanks mijn opmerking dat er geen literair hoogstandje van mij verwacht mag worden, wordt de opdracht toch definitief verstrekt. Dus hier volgt mijn story.
Zondagmorgen vroeg de Porsche uit de garage gehaald en de laatste controle gedaan. Afgesproken is om met een aantal clubleden samen op te rijden, dus komen Peter Steens en Jan Frensch naar het mooie dorp Rheden, vanwaar wij samen met de beruchte equipes van Arendsen en Zeilmaker richting Duitsland gaan. Mijn co-piloot en ook dubbelstarter voor deze dag is mijn schoonzoon Frank Alexander, die al vaker aangaf graag eens een dag mee te doen, maar zijn werkzaamheden als piloot bij Martinair hadden dit steeds verhinderd.
Bij aankomst op Niederrhein scheen het zonnetje al aardig. Het was een gezellige bedoening met een opvallend groot aantal nieuwe (aspirant) leden. De opkomst was groot, zo veel animo voor een rij-evenement had ik nog niet eerder meegemaakt. Daarom werd besloten om de aanwezigen op te splitsen in drie groepen. Het voordeel daarvan is natuurlijk duidelijk, maar het is jammer dat er die dag weinig of geen contact is met de leden in de andere groepen. Maar zoals Johan Cruyff zegt: “elk voordeel hep zijn nadeel”.
De organisatie van de rij activiteiten werd, zoals gewoonlijk, op uitstekende wijze verzorgd door Hans Deen met zijn assistenten Erik Post en Melvin de Groot. De groepen werden verzocht achter de aangewezen instructeur aan te rijden naar het eerste onderdeel. De groepen werden verdeeld in de categorie A,B,C, en D, wat later bij de prijsuitreikingen resulteerde in de categorie 1&2, 3 en 4…….Dit natuurlijk voor de duidelijkheid. Aangezien ik de beschikking heb over een 993 mag ik in de categorie C starten.
Her eerste onderdeel was een klein circuitje, uitgezet over een stuk weg met betonplaten, die vervolgens over een fietspadachtige weg langs enkele zeer massieve betonnen hangars kronkelde. Er werd gemeld dat dit onderdeel niet geklokt werd, want men wilde voorkomen dat sommige Porsches zouden proberen de hangars te verplaatsen. Eerst volgden twee verkenningsronden achter Evan Kersbergen, en daarna werd er individueel gestart. Er lag veel zand en vuil op het parcours, wat enkele coureurs (m/v) er niet van weerhield flink gas te geven. Flinke slide- en driftacties maakten het nogal spectaculair. Het was een kort baantje en dus weinig gelegenheid om veel tijd goed te maken. Intussen was Evan toch maar begonnen te klokken, wat de competitie alleen maar heftiger maakte. In aanvang werden er tijden van boven de 25 sec. gereden, maar later doken een paar lieden nog onder de 25 sec. Het was vooral een genot een aantal niet helemaal standaard uitlaatgeluiden te horen. Hierbij staken de lucht- en watergekoelde machines elkaar naar de kroon.
Net tegen de tijd dat wij rijp waren voor wat afwisseling kwam het sein: op naar het grote circuit. Op dit onderdeel zwaaide Erik Post de scepter. Bij de briefing maande hij iedereen tot voorzichtigheid, want dit grotere parcours geeft zoveel meer kans tot hoge snelheden, dat uit voorzorg een chicane ingebouwd was aan het eind van het rechte stuk. Er werden eerst twee rondjes achter Erik Post gereden en daarna kon het echte werk beginnen. Man wat is dit mooi, dit is waar (denk ik) de meesten van ons voor komen. Hier kun je de Porsche de sporen geven en lekker samen met je clubleden strak sturen. Dat het er flink aan toe ging moest Erik Post ondervinden, die had er bijna een dagtaak aan om de pylonen weer overeind te zetten. Geruchten gingen er dat het een persoonlijk duel was tussen Erik en de berijder van een grijze 996.
Inmiddels was het tijd om te lunchen. Met z’n allen terug naar het restaurant, waar gezellig bijgepraat werd onder het genot van een buffet. Met het buikje lekker rond weer naar buiten om nog even een luchtje te scheppen en te genieten van het prachtige voorjaarsweer, waarna onze voorzitter Pieter Beermann ons even toesprak. Zonder omhaal, maar ook zonder veel woorden er aan vuil te maken, meldde Pieter terecht dat de lunch niet meeviel. Als compensatie wordt een drankje namens het bestuur aangeboden. Het is prima dat dit onderwerp aangesproken wordt en daarmee ook meteen van tafel is. Zo voorkom je gezeur achteraf. Hulde Pieter!
Aangezien onze groep voor de lunch slechts korte tijd op het grote parcours had gereden, werd daar onze middagactiviteit voortgezet. Nou dat was dikke pret, het waren natuurlijk de bekende kanonnen, zoals Claus Ahrens (met een beauty van een 993S), Paul Krieckaert met zijn getunede 3.8 993 (boze tongen praten over 400+ PK), Hans Dorrestein 993 (wat is het toch leuk, hè Hans !), Frank Hurks (die moet naar een andere klasse), Paul Zeilmaker 964 (je hebt geen 400PK nodig om hard te gaan), Peter Steens met zijn 993 (zit jij in de eierhandel?) en ook Jean-Marc Schulz (zoon van…) met een hele mooie 911 Turbo op leeftijd, die mij en mijn co-rijder het leven aardig zuur maakten. Mede dank zij de stuurkwaliteiten van deze ervaren rotten wordt een klein foutje niet meteen knalhard afgestraft. Klasse! Claus en Paul, met jullie kun je fietsen gaan stelen! Dat ik niet alle namen noem, houdt niet in dat die niet gereden hebben of niet flink gas gegeven hebben, maar als jezelf deelneemt ontgaat je toch veel wat de anderen doen. Wel zag ik telkens grote grijnzen op de gezichten. Op enkele slippertjes na, waren er gelukkig geen problemen en voor zover ik gezien heb, is er ook geen schade gereden.
Hierna de grote slalom-sprint onder leiding van Hans Deen en niet te vergeten de onverbiddelijke Rob Ris. Normaal vind ik de slalom het minst opwindende evenement, maar wat de heren hier gebouwd hadden was absoluut top. Slalom heen, sprint terug, slalom heen, sprint terug, sprint heen en slalom terug. En dat in een fors tempo en over een grotere afstand. Hier komt snelheid, maar vooral het gevoel voor de auto en juist wanneer de snelheid er uit gehaald moet worden naar voren. In onze klasse beten wij allemaal onze tanden stuk op de prestaties van Frank Hurks. Het waren mooie strakke runs, Frank. Mijn schoonzoon had inmiddels al op de eerste twee disciplines laten zien dat hij geen angst had voor wat snelheid, ja kunst, als je de acceleratie van een MD-11 gewend bent. Maar dat hij in twee simpele runs de vijfde tijd opeiste en daarbij zijn schoonvader bijna te kijk zette, was tactisch gezien misschien niet zo……..maar toch, voor zijn eerste keer met de Porsche is dat grote klasse.
Als slotevenement had men het grote en kleine parcours aan elkaar verbonden met nog een korte omweg langs de hangars. Als eerste mocht er een speciale damesgroep rijden, die bepaald niet als “ouwe wijven” over de baan gingen. Wij stonden er als mannen toch van te genieten, hoe die dames vol het rechte eind op bliezen. De één nog verder dan de ander naar buiten driftend. Wij kunnen absoluut trots zijn op onze dames van de PCH. En eerlijk gezegd denk ik dat er heren onder ons zijn, die blij waren niet tegelijk met deze dames de baan op te worden gestuurd. Hierna was het vrij bal, eerst de minder snelle auto’s, daarna de snelle, of zoals zo mooi gezegd werd: diegene die snel denken te zijn. Iedereen kon zich flink uitleven, terwijl het spiedend oog van de specialisten alles in de gaten hielden en waar nodig corrigeerde. Toen mijn brandstofmeter aangaf dat de tank nu echt bijna leeg was, koos ik eieren voor mijn geld en keek daarom het laatste kwartier toe. Een prachtig gezicht zoals o.a. Jan Frensch met zijn bloedmooie 964 Turbo S, een paar dikke strepen op het asfalt zette, daarbij vervaarlijke slides makend.
Nadat het eindsignaal gegeven werd, was het tijd voor een drankje en natuurlijk gezellig napraten tot de prijsuitreiking. Dan blijkt inderdaad dat je niet mee krijgt wat de andere groepen gedaan hebben. Heel leuk dat in de klasse 1&2 het beste resultaat door een nieuw aspirant-lid werd neergezet. Wat ik persoonlijk nog het leukste vond, was het feit dat bij de klasse 4, dus echt de allersnelste wagens, de eerste prijs in de wacht werd gesleept door ons aller Dirk Schulz. En dan niet zomaar toevallig zijn klasse winnen, maar echt de allersnelste tijd van allemaal neerzetten. Hier blijkt toch uit dat visie, beheersing en vooral ervaring onontbeerlijk zijn voor zo’n prestatie. Dirk, je bent een echte TOPPER. Of komt het toch door de vitamientjes?
Al met al een bijzonder geslaagde dag, waarvoor ik, mede namens alle deelnemers, het bestuur en iedereen die er aan meegewerkt hebben, hartelijk dank wil zeggen. Tevens ook dank aan de dames, die niet bij name genoemd zijn, maar zonder wie het een stuk minder gezellig zou zijn, en zonder wie het niet zo vlekkeloos zou functioneren. Kan ik vast inschrijven voor volgend jaar ?
Kees Bouhuys