Skip to main content

Elk kind zijn eigen Porsche

Op zondag 21 mei organiseerden de zes officiële Porsche-clubs in samenwerking met de Stichting Tante Lenie en Pon Porsche Import de derde Bezorg een Lachdag. Het doel daarvan was om ernstig/chronisch zieke kinderen de dag van hun leven te bezorgen door ze mee te laten rijden met een droomwagen. Zo kregen in totaal 160 kinderen voor één dag hun eigen Porsche.

Vanwege het grote aantal deelnemers en een optimale geografische spreiding waren er twee ‘opstapplaatsen’: Porsche Wittebrug in Den Haag en het recentelijk geopende Porsche Centrum Gelderland in Heteren. Vanuit beide plaatsen vertrok een indrukwekkende stoet Porsches voor een toerrit, die eindigde bij Pon Porsche Import in Leusden. Daar konden alle deelnemers genieten van diverse vrolijke activiteiten en een lunch. Dat betekende echter niet dat de kinderen al afscheid hoefden te nemen van ‘hun’ Porsche inclusief privéchauffeur, want later op de dag vertrok de karavaan naar de luchtbasis Soesterberg, waar onder meer een bezoek aan het luchtvaartmuseum op het programma stond. De derde Bezorg een Lachdag deed zijn naam eer aan: bij alle kinderen stond gedurende de hele dag een grijns van oor tot oor op het gezicht. En na afloop was dit de meest gehoorde reactie: ‘Vét Cool!’

De Bezorg een Lachdag dreef voor het belangrijkste deel op de vrijwillige inzet van Porsche clubleden en de Stichting Tante Lenie. Daarnaast werd het evenement gesponsord door deze bedrijven: Continental Banden Groep, Crea & Artiva, Insight, Besseling Transport, De Duizendpoot, Porsche Centrum Gelderland, Porsche Centrum Leusden en Porsche Wittebrug in Den Haag.

Onder de deelnemers bevond zich PCH-lid Linda Kamerman-Wes die voor ons haar ervaringen optekende.

Om kwart voor negen ‘s morgens ging ik op weg naar Porsche Centrum Wittebrug in Den Haag. Toen ik de A12 op kwam zag ik de eerste Porsche al rijden. Ik krijg dan meteen een enorme stoot adrenaline in mijn lijf en geef nog wat gas. Samen zijn wij opgereden tot aan de afslag Nootdorp. Hier ging de andere Porsche rechtdoor. Terwijl ik zeker wist dat dit de kortste route was. Later vertelde hij mij dat hij netjes zijn navigatie systeem was gevolgd en die gaf duidelijk de langere route aan. Ik wilde graag om 9 uur aanwezig zijn, omdat ik weet dat de meeste kinderen ook zo vroeg zijn, in spanning afwachtend met welke Porsche ze mee mogen rijden.

En ja hoor, bij Wittebrug stonden al heel veel kinderen buiten te wachten en te zoeken naar de nummers op de auto. Ik ben naar binnengegaan en heb mijn nummer opgehaald. Nummer 16.

Al snel had ik mijn bijrijder gevonden. Danny en zijn moeder Trees uit Zoetermeer. Om 10:30 uur vertrokken wij naar Leusden. Wij probeerden de route netjes te volgen, maar in Bergambacht wisten wij het even niet meer. Dus dan de rotonde nog maar een keer rond rijden en kijken wat diegene achter ons ging doen. Dit werkte duidelijk niet, want op een bepaald moment reden er vier Porsches op de rotonde steeds maar rondjes en op de weg stonden nog ongeveer 20 Porsches te wachten. Iedereen was netjes achter elkaar aan het aanrijden.

Om 12:00 uur precies kwamen wij bij Pon aan. Eerst weer een mooie foto gemaakt van ons alledrie bij de auto. Toen naar binnen. Het zag er allemaal prachtig uit. Wat erg leuk was is dat ze een Seat hadden staan waar de kinderen in konden zitten, gas geven en op een computer scherm konden ze dan zien waar ze heen of overheen reden. De Porsches waren dit jaar gesloten. Waarschijnlijk was dit besloten na het vreselijke claxon lawaai en de vele vette mayonaise vingers van de vorige keer. Tegen 14:00 uur vertrok de hele stoet naar het Militair luchtvaart museum in Soesterberg. Het was erg mooi om al die Porsches te zien aankomen. Het waren er 160 en dat zijn er echt heel veel. Na een beetje rond gekeken te hebben in het Museum stonden om 15:30 uur de bussen klaar om alle kinderen terug te brengen naar huis. Volgens mij was het weer een zeer geslaagde dag. Ik heb in ieder geval van Trees gehoord dat Danny het erg naar zijn zin heeft gehad. En daar was het toch om te doen.

Linda Kamerman-Wes