Skip to main content

EVEN VOORSTELLEN


FACTSHEET
Naam: Rob Huijboom
Leeftijd: 55
Burgerlijke staat: gehuwd
Woonplaats: Haarlem
Werk: Chief Commercial Officer OnePoint Global, software voor marktonderzoek
Hobby’s: Petrolhead - auto’s en boten
Porsche: 911 T Targa 2.4 zwart

Via onze clubvoorzitter bereikte me het verzoek of ik er wat voor voelde mezelf aan de club voor te stellen en toe te lichten wat ik zoal met auto’s en Porsches heb. Dat is in mijn geval niet zo moeilijk, want bijna alles waar een motor in zit interesseert me mateloos. Toen ik 12 was, zat er een motor op mijn oude step. Ik kon niet wachten met het kopen van een brommer en het halen van mijn auto- en motorrijbewijs. Maar op een echte eigen auto (mijn vaders 504 was nogal suf) moest ik wachten tot ik genoeg verdiend had en ging studeren. Het werd (niet lachen want nog veel suffer) een Renault 4, een gele TL. En het liep gelijk uit de klauwen om het maar plastisch te zeggen. Ik stopte met mijn zaterdagbaan en ging aan auto’s sleutelen om ze te verkopen. Die R4-tjes gingen toentertijd maar 5 of 6 jaar mee. Dan was ie rot, lag de koppeling eruit of waren de remtrommels zeiknat. De laatste 2 varianten kocht en repareerde ik. Klanten waren medestudenten, vrienden, vriendinnen en familie. Iedereen ging aan de R4. Ik heb er in totaal ergens tussen de 20 en 30 op mijn naam gehad.


Porsches waren ook toen al het summum maar nog (lang) niet haalbaar en dus moest mijn R4 maar sneller. Eerst een R5 TS motor erin, dan schijfremmen in plaats van trommels, verstelbare Koni schokbrekers, stabilisatorstangen (dubbel), achterbank en reservewiel eruit (overbodig gewicht) en uiteindelijk het piece de la résistance…. een R5 Alpine blok. Belachelijk en levensgevaarlijk natuurlijk maar in 1986 wel sneller dan een nieuwe 911. Mijn vriendin (nu mijn vrouw) vond het natuurlijk allemaal maar niets want zij werd of in haar stoel gedrukt of tegen het voorruit geplakt. Daarbij zat ze vaak alleen thuis als ik na college met vrienden aan het sleutelen was. Het dilemma ‘sleutelen of vriendin’ was er de oorzaak van dat de lol er langzaam vanaf ging. Van het sleutelen dus. Na mijn studie kreeg ik al snel een leaseauto en het R4 imperium begon af te brokkelen. Toch kroop het bloed waar het niet gaan kon toen ik eind jaren ‘80 tegen een ‘splinternieuwe’ aanliep. Uit 1968, met 8.000 km of zo en smetteloos. Ik kon hem gewoon niet laten staan, Wit, TL, export, bankje voorin, klapraampjes achter, harstikke leuk. Ik ben jaren actief lid van de R4 club geweest en heb hem tot 2014 in mijn bezit gehad. Hij staan nu in een privé museum, mijn eerste ‘klassieker’.

Maar hoe zit het dan met de Porsches? Ik was na mijn studie bij KPN gaan werken, verkoop zakelijk markt. Ik eindigde op het hoofdkantoor in Den Haag als chef voor de zakelijke MKB verkopers. Op een dag zaten we te praten over een verkoopcampagne en de daarbij behorende incentives. Nu eens geen weekje Spanje voor de verkopers. Ik wilde een auto als incentive! Er begon nog iemand over een BMW Z4 te piepen maar ik vond dat het er maar één kon zijn. Een 911! En zo geschiedde. Er was natuurlijk niemand te vinden die voor onze 300 druistige verkopers een 911 wilde verhuren. En uiteindelijk was er maar één oplossing: kopen. PON wilde wel verkopen en terugkopen. De zwarte 993 werd 6 weken te vroeg afgeleverd, begin juni en bij mij thuis natuurlijk. Dat zou je nu eens moeten proberen (maar toen kon het nog)… Ik zie me in Nijkerk nog met dan ding het podium oprijden. Ze gingen op de banken want ze dachten dat de beste verkoper een Porsche kreeg hoorde ik later. Maar het plan dat ik ontvouwde was dat de beste verkoper van de week er een weekje in mocht rijden. Iedere week een nieuwe verkoper en dat 13 weken lang. Helaas, na 6 weken was de 911 total loss. Op een donderdagmorgen stond in de Telegraaf “KPN geeft Porsche aan verkopers”. Ik was bijna mijn baan kwijt.

Maar ik was tegelijk ook verkocht! Ik kon bijna nergens anders meer aan denken. Nog geen jaar later kocht ik samen met mijn broer (alleen lukte nog niet) een 993, de anabolen Porsche. We hebben er ontzettend veel plezier van gehad. Om de week wisselden we. Maar na een paar jaar hebben we hem verkocht omdat de kinderen er niet meer inpasten. Dat had ik nooit moeten doen natuurlijk, maar ja, je doet ook stomme dingen in je leven.

Ik maak een sprongetje naar 2013. We wonen alweer 20 jaar in Haarlem en we krijgen nieuwe buren. Een fanatieke rally-buurvrouw, met een leuke vader die zijn eigen Porsche ‘museum’ heeft, van de vroegste 356’s tot en met eerste 911/912’s. Tijdens een buurtborrel laat ik me verleiden om met een beginnende navigator aan de Deltaland rally van buurvrouw deel te nemen. In die R4. Ik zal jullie het verhaal besparen maar er is erg veel gelachen. Het was koddig die R4 tussen al die Porsche’s en Alfa’s, maar never never again!

   
Je voelt het al aankomen. Na die 993 en nadat ik een paar keer bij de vader van de buurvrouw in zijn ‘museum’ tussen de klassiekers rondsnuffelde, gelardeerd met de rally- en restauratieverhalen, was ik voor eeuwig verpest. Een paar maanden later stond de R4 te koop en wilde ik een klassieke Porsche. Een Targa, zodat ik open en dicht kan rijden. Misschien niet zo mooi als een coupé maar twee auto’s voor de prijs van één leek me een goeie deal. Ik heb lang gezocht, uiteindelijk met Peter Broerse een paar exemplaren grondig bekeken en tenslotte één gekocht. Daarvoor werd ik al lid van de club.

   
De eerste twee seizoenen heb ik er alleen maar in gereden. De echte grote klussen (volledige wielophanging) zijn door Peter Broerse gedaan en terwijl hij bezig was heb ik er een beetje omheen gehuppeld, dingen afgekeken en vragen gesteld. Ik heb ook alle technische meetings bezocht. Erg leerzaam! Na wat aanmoediging van Peter ben ik deze winter maar eens zelf wat dingen gaan doen. Eerst kleine klusjes en later wat grotere klusjes. Ik ben niet onhandig of zo maar ik had 30 jaar niet gesleuteld en vond een Porsche best intimiderend om zelf aan te gaan werken. Al die verhalen van die doorgewinterde kenners en al die diehards op de club. Ik moest even moed verzamelen denk ik.

Hoe dan ook, mijn zwarte Targa (2.4 T, 1973 uit Italië) wordt nu wel langzaam ‘mijn’ Porsche. En mijn hemel, wat moet er nog veel aan gebeuren! Het seizoen 2017 gaat bijna beginnen en ik hoop maar dat ik tijdens mijn eerste Porsche kluswinter geen fouten heb gemaakt want ik ben één van de gelukkigen die zich op tijd opgaven voor de Italië rit. Ik kan niet wachten tot we vertrekken en hoop dat-ie heel blijft. 


Heb ik nog een leven naast de Porsche? Jazeker! Een vrouw (al 35 jaar dezelfde en ze gaat mee naar Italië), zoon en dochter en ook nog een passie voor water en boten. Ik werk niet meer bij KPN en zit nu alweer 15 jaar in software voor marktonderzoek, de laatste jaren in London dus ik ben veel van huis. Op de foto zie je mijn zoon Wieger en mijzelf vlak voor we aan een rally beginnen (mijn buurvrouw vierde haar 40e met …. een rally).

Rob Huijboom, 1961, Haarlem.